Jason Ricci & New Blood doen ons vanaf nummer één al naar adem snakken. Ze beginnen met een nummer van bassist Todd Edmunds met de welluidende titel “Ptryptophan Pterodactyl” en een moeilijkheidsgraad zijn naam waardig. Alles geven, heet dat, vanaf het begin. Alle aanwezige harmonicisten, en dat zijn er heel wat, zoeken mekaar’s blikken, knikken veelbetekenend en kijken met een sprankeltje wanhoop terug naar het podium. Iedere muzikant komt al eens solistisch aan bod in dit tien minuten durende epos. Deze kerels zijn aan hun frontman gewaagd qua virtuositeit en spontaniteit, twee eigenschappen die epifytisch functioneren. Zonder spontaniteit is virtuositeit gortdroog en onverteerbaar.
Naadloos gaat dit nummer over in de onvervalste psychedelische wals “Enlightenment”. Ongelooflijk inventief, goeie muziek maakt geen onderscheid in genres, en klassementen als klassiek en rock worden futiel. Kurz Weill op speed. Dan komt de overweldigende supersonische boogie “Hip Shake” op ons afgedenderd. We zijn twintig minuten van het begin af en zitten al boordevol euforie en energie die van deze band uitstraalt. Shawn Stachursky haalt me daar een solootje uit zijn gitaar om U tegen te zeggen. Hij is dan ook al enkele jaren bij de tien grootste beloftevolle gitaristen van Guitar Player ondergebracht.

Jason Ricci steekt het niet onder stoelen en banken dat hij homofiel is, en in “Broken Toy” legt hij ons dit nog eens expliciet uit. Het eerste nummer waarin hij zingt in deze set. Nu is zingen niet zijn grootste kwaliteit, maar expressief is hij daarentegen volop, en zodoende stoort het van geen kanten dat hij geen crooner is.
“I’m a New Man” een song uit zijn vorige CD “Rocket # 9” is van dezelfde familie als Lou Reed’s “Walk on the Wild Side” en dat nummer wordt er ook gedeeltelijk in verwerkt. De song is op Jason’s lijf geschreven. Een subtiel en fragiel harmonicaatje erover heen, ter vervanging van de gekende sax-solo, dat uiteindelijk uitmondt in een pyrotechnisch werkje van ongekende recht uit de buik sensatie.
We stappen de onvervalste funky street in met “Holler for Craig Lawler”, met Stanley Clarke-achtige basfraseringen vanwege Toddje, zijn basgitaar hoog tot net onder de kin, klauwende vingers die rondplukken en slappen op zijn fretboard. Rood, zwart, rood, zwart, rood… Jason schudt met zijn hoofd, de haren voor de helft in het zwart en de andere helft rood, misschien de kleuren van zijn geprefereerde soccerclub. I don’t think so. Daarop volgt de ballad, jawel een ballad, “As Long As I Love You”, ook weer voorzien van dat ongelooflijke harpspel, overgaand via Jason’s story in “Mr. Satan” jazzrock van de first degree.

Ik kan nu zo verder gaan en elk nummer beschrijven dat hij heeft gespeeld, maar dan ben ik hier nog zo gauw niet aan mijn kleine patatjes. Het zou daarom beter zijn dat ieder zich het album “Done with the Devil” aanschaft, waaruit hij het merendeel van de songs putte, die hij vanavond voor ons speelt, of liever herbeleeft. En met dezelfde muzikanten als hier vanavond op het podium staan. Zie ook plaatbespreking hierboven in rand. Ondertussen heeft hij Muddy Water’s “I’m Driftin’” aangevat, met een uitstekende bluesparlando van gitaarvirtuoos Shawn Stachurski, Starski voor de vrienden.

Iedereen is van mening dat Jason & New Blood voor één lange set gaan, zij zijn ondertussen immers één uur en drie kwartier bezig. Maar na het waanzinnige punky “I Turned Into a Martian”, compleet met hooligan-koortje en de ganse bataklang, Johnny Rotten zou er bleek bij worden mocht hij in de Meulenberg zitten, kondigt een bijna ademloze Jason aan dat ze na een twintigtal minuten terugkomen. “We got some CD’s here and stuff…”

De tweede set begint al meteen opgefokt met “Done with the Devil”, titelsong van zijn laatste album. Dan het bijna biddende “Deliver Us”, met zijn dreigende ondertoon van doem. New Blood brengt op tijd afwisseling met de dartele popsong “Sweet Loving”, een co-productie Ricci/Starski. Drummer Ed Michaels heeft de ganse avond al bewezen dat hij voor geen enkel genre de hand hoeft om te draaien. Zijn nog jonge verleden liegt er trouwens niet om, hij diende bij bands zo uiteenliggend als Alvin Young Blood Hart en Commander Cody.

In “Life of Denial” ontpopt Jason Ricci zich als een ware ‘Jim Morrison on the Storm’. Hij vraagt Geneviève Dartevelle zich klaar te houden om hem te vervoegen op het podium na het volgende nummer. Dat slow bluesnummer duurt echter een dikke twintig minuten, zodat arme Geneviève zo ongeveer gaar en murw is van de kokende zenuwen. Maar ze laat zich niet van de wijs brengen (toepasselijk in de context) en ze steekt van wal met een  duidelijke en stuwende west coast swing blues. New Blood werkt het geheel af, zodat het een ingestudeerd nummer lijkt, zonder een centigram aan spontaniteit te verliezen weliswaar. Een korte, prachtige solo van Shawn, maar hij laat alle eer aan Geneviève. Dat is de geest van de band, respect voor eenieders inbreng, ook Jason laat ruimte te over aan zijn muzikanten. Acht minuten kan Ricci achterover leunen en genieten van de Belgian upcoming harpstar. Volgt een intergalaxiale versie van “Scratch My Back”, we krijgen er allemaal jeuk van de ontzaglijke aura van deze tengere man, die alles geeft. Zoals hij het zegt : “Ik ben zo goed als de respons die ik krijg van mijn publiek. Als jullie je goed voelen, komt dat terug naar mij, en keert versterkt terug naar jullie en terug naar mij, een gesloten cirkel.”
De Nederlandse bluesharp tuner/customizer Ben Bouman is de volgende die New Blood mag vervoegen op het podium voor een bluesduelletje met Jason. Jason is echter veel te rechtschapen om hem voor schut te zetten.

Na een alweer twee uur durende tweede set, zet Jason een solo-improvisatie die eindigt met een uitgebreide presentatie van New Blood. Daarna strompelt hij onder een daverende ovatie het podium af. Het applaus houdt aan en roept hen terug voor een encore. Ze zien er afgepeigerd uit. In deze hitte, met die inzet, gedurende bijna vier uur alles geven is een prestatie.

Ze komen terug met het bezwerende “Snowflakes and Horses” met zijn expliciete teksten en de dreunende trance-beat, nog een laatste vijf minuten van de laatste druppels energie eruit persen. Dan zegt Jason door het applaus heen “OK guys, that’s all we got ! We’re so tired.” En geen mens in het café die daaraan twijfelt !!!

Een ongelooflijk concert. Het strafste dat we in jaren nog gezien hebben. En ik vrees dat dat dit jaar niet meer verbeterd wordt. Maar we mogen niet gulzig zijn.

Eén schaduwzijde ook aan dit concert. Het was het laatste Bugaboos initiatief in de Meulenberg, wat wij allen betreuren. Louis van de Meulenberg gaat echter nog door met concertjes in zijn café, zij het op bescheidener wijze.

In elk geval was dit een meer dan waardige afsluiter van deze samenwerking van jaren, die nog lang (= voor altijd) zal nagalmen in onze herinneringen.

witteMVS